به نام خالق شب زده گان.

سلام به تک لحظه های تنهایی که روح آدمی را تا نهایت احساس شقایق همراهی می کند.رود شب بر پیکر ویرانه ها حصار مرگ می تند هم چنان بی احساس بیم از قیام سر به داران عشق.

ستونهای این ویرانه روزهای نه چندان دور شده از ذهن ، نقش معشوق از سینه به سینه تاریخ می کشید .داستان ویرانی از خواب قصه شروع شد.

آن زمان که با دست تمدن ساقه های رزهای آزاد عشق را چیدیم نابودی یک وطن عشق را آغاز کردیم .می دانیم و باورکرده ایم که راه بازگست نجات دهنده را خاکستری

کرده ایم .و این پاداش پایبندی در زرین زنجیر های اسارت است.

فضایم سیاه است و حزن آور.نماد اندوه یک ملت منم .تا زمستانی دیگر بی بازگشتم .


                                                                        ساسان